Koronavirüs ve Hissettirdikleri

Son üç ayda!

Aralık ayı itibariyle Çin’in gündemine giren Korona virüsü aşamalı ve anlamlandırması güçlükle bir biçimde tüm yerküreye yayıldı. Biz, memleketimizin dışındaki gelişmeleri takip ederken yaklaşık on gün kadar evvel biz de bu pandemiye girmiş olduk. Sair memleketlerin yaşadıklarını göz önüne alarak bir hafta içinde çok acil tedbir planları başlatıldı. Artık herbirimiz bu tedbirler çerçevesinde mecbur kalmadıkça dışarıya çıkmadan sürece destek olmaya çalışıyoruz. Münhasıran umreden ve yurtdışından gelen yolcuların tedbir planlarına çok daha ziyade dikkat etmelerini istiyoruz.

Daha evvelki salgınlar (SARS, MERS, Kuş gribi, Domuz gribi…) korona kadar yayılmadığı için bu kadar duyulmamıştı ancak Korona virüsünü ziyadesiyle duyduk. Bazen çevre deneyin tam ortasında olduğumuzu düşünüyorum. Şu günlerde karşılaştığımız bu durumun nedenlerine girecek olsak inanılmaz senaryolar üretebiliriz. Fakat hedefimiz en azından şimdilik bu değil.

Çoğunlukla meskenlerinde süreci takip eden bizlerin en yakın arkadaşı toplumsal medya oldu. Bir mütehassısın açıklaması ile korku seviyemiz artıyor bir sair mütehassısın açıklaması ile biraz nefes alıyoruz. An be an virüse dair gelişmelerden haberdar olmak istiyor ve birilerinin artık tahlil bulundu demesini bekliyoruz.

Mektepler tatil olduğundan beri çevre medya hesaplarında evvel evlatlara virüsün nasıl anlatılabileceğine yönelik kaynaklar, akabinde hanede nasıl vakit geçirebileceklerine yönelik oyunlar, etkinlikler paylaşıldı. Münhasıran psikologlar, pahalı meslektaşlarım kişilerin tasa seviyesini düşürmek ismine paylaşım üstüne paylaşımlar yaptı. Tanınmış şahsiyetler “evde kal” etiketiyle örnek olmaya çalışarak bilinçlilik seviyesini arttırmak istediler. Tüm bunlar arkası arkasına gerçekleşirken ben de yıllardır bizlere izletilen bilim kurgu sinemalarının neresindeyiz diye düşünüp durdum.

Düğmeye basılmış üzere tüm yerküreye bu boyutta yayılan virüsün, çok da tesadüfi bir formda ortaya çıkmadığına dair tasavvurlarım bir mekanlarda dolaşıp dururken; içimdeki dertli ve kaygılı iç sesler, tünelin ucundaki ışığa nasıl ulaşacağız diyerek beni epeyce yordu! Bu sesleri duymam ve tahlil etmem yaklaşık dört günümü aldı. Başa çıkma mekanizmalarımızın devreye girmesi gereken vakitlerdi. Mevt korkusu değildi bu his. Bundan emindim. Hanemde benimle birlikte olan ebeveynlerimin risk kümesi altında olması ve bir ihtimal bu virüsü taşıyor olma ihtimalim ve onların etkilenmesi… üzere pek çok faktör beni epey kaygılandırdı. Ben bir psikolog olabilirdim lakin sair tüm kişilerin olduğu üzere benim de iç seslerim vardı. 

Bunları neden anlatma gereği duyuyorum? Içtimaî medyada dolaşan inanılmaz bir malumat trafiği var. Her gün şu memlekette şu kadar vak’a, bir günde şu kadar irtihal… üzere açıklamaları takip etmek telaş seviyesini ziyadesiyle tetikliyor. Ve bununla baş etmek ben de dahil pek çok kişi için önemli manada çok çetin oluyor. Bir yandan da yaşadığımız bu sürecin şimdi ciddiyetini anlayamamış beşerlerle karşılaşıyoruz. Hem kendileri hem de muhitlerini himayeleri gerektiğini umuyorum ki çok acı tecrübeler yaşamadan fark edebilirler. En azından bunu diliyorum.

Kendimize şu soruyu sorabiliriz: Ne düşünüyorum? Nasıl hissediyorum?

Bu yaşadığımız şeyin ismini herkes kendine nazaran tanım edebilir. Fakat ben bu yaşadıklarımızın varoluşumuza dair büyük bir tefekküre neden olacağına inanıyorum. Hengam zaman korku seviyemiz artıp azalacak buna hazırlıklı olalım. Kendimizin başa çıkma kaynaklarını bulmak için düzgün bir vakit olabilir. Pek çok şeyi fark etmemiz için bu günlerimiz çok pahalı olacak. Çevre medya üzerinden takip ettiğimiz malumat akışı çerçevesinde; mimiklerimiz, his ve kanılarımız mütemadi etkilenecek. Bu nedenle çevre medyayla olan bağımıza de dikkat edelim. Unutmayalım ki medyanın olumsuz gücünü kullanmak isteyen şahıslar var ve virüsten çok daha tehlikeli olabilirler. Yalnızca resmi açıklamaları takip ederek, hanemizde inançta ve sağlıklı olabilme nimetini hissedelim.

Erler, Polisler ve Sıhhat çalışanları… Devlette fevkalâde durumlarda birinci olurları iptal edilen ve ziyadesiyle mesai yapmak durumunda kalan meslek mensupları. Onlar için yapabileceğimiz tek şey, onların konutlarına ve ailelerine sağlıklı ve inançlı bir biçimde ulaşabilmeleri için dua etmek olacaktır. Geçmeyen hiçbir kasvet yok. Elbette geçeceğini biliyoruz.

Kendimizi, hislerimizi ve başa çıkabilme mekanizmalarımızı anlamak için hoş günler bu günler. 

“Kıyametin kopacağını bilseniz bile dikmekte olduğunuz fidanı dikmeye devam edin” diyen bir inanca ve umuda sahipsek şayet; en kısa vakitte sevdiklerimize kocaman sarılabileceğimiz daha da şık günlerin geleceğine inanıyoruzdur.